صفای اشک به دلهـای بی شــرر ندهند            به شمع تا نکشد شعلــه، چـشم تــر ندهد

امیــر قــافلــۀ اشک؛ چـشـم بـیــدار است            به دست هر صــدفی رشتـۀ گهــر ندهند

هوای چشم تو ای گل هنوز بارانی ست            چرا به مرغ گـرفتــار این خبــر ندهند؟

مباد خون تو ای گــل، نصیب خار مباد            به دست هر مژه ای پــارۀ جگــر ندهند

ز شرم روی تو گلها ز شاخه می ریزند            بگــو که قــافــلـه را از چمن گذر ندهند

به دست سرو امـان نامۀ تهـیـدستی ست            که گفتــه است که آزادگــان ثمر ندهند؟

مراد اهل نظـر گنــج بی نیــازی هاست            به عــالــمــی نظر کیــمیــا اثــر ندهنــد

چه جــای نالــه که در بارگــاه استـغــنـا            مجــال آه به دلهــای شعــلــه ور نــدهند

چو شمع رشتـۀ باریک عـمـر می سوزد            چرا مجال به «پروانه» تا سحر ندهند؟